Meble gdańskie (typ mebli późnorenesansowych i barokowych) wyrabiane w Gdańsku i okręgu gdańskim od XVI do XVIII w. Wyrabiano kilka charakterystycznych typów mebli, jak np. szafa, stół, prasa itp. , wyróżniających s/ę pod względem konstrukcji i detali na tle innych znanych mebli europejskich. Początkowo wyrabiano meble o ciężkich proporcjach, bogato rzeźbione (liście, owoce, rośliny, girlandy itp) oraz z motywami architektonicznymi takimi jak kolumny, pilastry, głowice. Nogi miały kształt kuli lub spirali.

Meble wykonywano z drewna dębowego, bukowego i fornirowano grubą okleiną orzechową. Nie stosowano dekoracyjnych okuć i inkrustacji, czasami stosowano intarsje. W szczycie popularności na przełomie XVII i XVIII w zwiększyły się wymiary mebli – szafy potrafiły mieć nawet 3 metry wysokości i szerokości. W tym czasie mocno rozpowszechniły się meble do siedzenia szczególnie krzesła i kanapy. Od tego czasu zaczęto też stosować w większym zakresie mahoń.

Najbardziej znane typy mebli z tego stylu to szafa gdańska, stół gdański, łóżko gdańskie, krzesło gdańskie. Szeroko produkowano też skrzynie, szkatuły oraz komody. Meble te były dekorowane szylkretem, hebanem, kością słoniową i bursztynem, a także intarsjowane. Znacznie rozpowszechniły się też szafki i serwantki, zegary szafowe oraz biurka.